Hüzün ve kederlerin yanında daima kin vardır` diyen Descartes haklı mı? Bu sayfa hakkındaki yorumlar: Yorumu gönderen: Murat, 25.02.2009 10:09:12: Bu durum daha çok o hüzün ve kederin hangi kaynaktan beslendiğine bağlı.Eğer o hüzün veya kederin çıkış nedeninin kökeninde ikincil şahıslara ait yoğun iç çatışmalar varsa ve bu iç çatışmaların sürgit hesaplaşmaları bir hüzünle ya da kederle sonuçlanmışsa söylenilen söz çok doğru.Ama bir de şöyle düşünmek lazım.Dinlenilen bir şarkının sözleri,nağmesi ya da kendisi kişiyi alıp çok uzaklara götürüyorsa,o uzaklarda bir yığın yaşanmamışlıkları ya da yarım kalmış yaşanmışlıkları anımsatıyorsa bunun sonucunda oluşan hüznün yanında kinin olduğunu nasıl söyleye biliriz.Buna benzer örnekleri çoğaltmak mümkündür.Gençlik yıllarını geride bırakan birisi o yılları hatırlatan bir doğa parçasını ve oradaki güzel anılarını anımsadığında da hüzünleniyorsa bu hüznün kaynağında bir kinin olduğunu kim iddia edebilir ki.Çok sevdiğimiz bir kişiyi cinayet hariç bir başka şekilde kaybettiğimizi düşünelim.Daha sonra bir şekilde o kişiden söz açıldığında ,ya da onu anımsatan bir konu geçtiğinde oluşan hüzün ve kederin yanında kin olduğunu nasıl söyleye biliriz. Hüzün ve keder bir sonuçtur.Eğer bu sonucu meydana getiren neden bir iç hesaplaşma sonucu olmuşsa yanında mutlaka kin vardır.Ama yaşamın kendi doğal kuralları içindeki akışın sonucunda oluşmuşsa kin yoktur. Yaşamınızda kinli ya da kinsiz hiçbir hüzün ve kederin olmaması dileklerimle. Yorumu gönderen: Aydagül, 25.02.2009 10:34:31: Descartes'in yasadığı zamanlarda murat abide yasıyor olsaydı eğer,sanırım suan bugünkü yerinde olamazdı kendisi tesekkürler murat abi.. Yorumlarını büyük bi merakla bekliyorum ve kendi payıma cıkarttığım cok fazla sonucoluyor her zaman Yorumu gönderen: Dilek, 26.02.2009 09:38:49: Ben hüznümü yaşadığım zamanlardaki durumumu düşündüğümde orada kin göremedim.Hüznümde yalnızlık buldum,burukluk buldum, özlem buldum ama kin yoktu.Kederli anlarımda da hüzün vardı,yine kin yoktu.Kin duyduğum zamanlar çaresiz olduğum zamanlardı sadece,acıyı yüreğimde hissettiğim zamanlardı.Bende kin duygusunu oluşturan acı ve çaresizlikler evrenin verdikleri değil,insanların yaşattıkları oldu. Yorumu gönderen: gökce, 26.02.2009 12:21:38: Koca filozofa haksız demek haddimiz değil ama durumu kendimce şöyle yorumlayayım Hüzün ve kederi farklı yorumluyorum hüzün daha doğal nedenlerle ile olanlar için, kederse sizin elinizden bişeyin gelmediği aciz hissettiğiniz önüne geçemediğiniz isyan ettiğiniz durumlar için hissediliyor. Kendi düşüncelerini kontrol edebilen, belli olgunluktaki kişiler için bu laf pek doğru olmaz. Hüznüme ve kederime sebep olan her neyse, anlık bir öfke duyarım ona karşı. Yani herkeste sevginin bittiği yerde nefret başlamıyor.Kin duymak, nefret etmek, intikam almak gibi duyguların gelip geçici bir yeri vardır benim hayatımda. Yorumu gönderen: ÜMRAN, 27.02.2009 15:53:30: (KİN)Öc almayı hedefleyen gizli düşmanlık.Ne alakası var hüzün ve kederle demessem olmaz.Descartes filozof , bilim adamı , konuyu ele alırsam descartes felsefenin babası olarakta bilinir ,sanki iki doğru bir yanlışı götürür dercesine hüzün ve keder yanına kin denen olumsuz duyguyu koymuş , felsefi bir problem konusu yapmış olabilir,anlamaya çalışıyorum ama vardır herhalde bir bildiği. .HÜZÜN VE KEDER farkı düşüncelerle hüzünlenip kederlenebilir iç geçirebilirim ,buda her duygu gibi ihtiyaç duyduğum bir duygudur bana göre kin bundan çok uzakta yanından bile geçemez.Bana göre kinim varsa öfkem olur,beynim ve kalbimin söyledikleri dilime veya davranışlarıma yansır,hüzün ve keder kinin yanında çok masum.Ayrıca birine kin besleyen bir insanda gözlemlediğim kadarıyla şunu görmedim-şu şahıstan zarar gördüm kinim var kederli ve hüzünlüyüm. Mantıksız geldi açıkçası.Hüznümün kederimin yanına özlemlerimi ,yanlızlığımı,yaşanmışlıklarımı,sevdiklerimi,hatta sevmediklerim i koyabilirim ama kini koymam .Affetmek ve unutmak iyi insanların intikamıdır kimsenin hayatında kin denen kötü duygunun olmamamsı dileğiyle,illaki koymamız gereken bir yer varsa o duyguyu taşıyorsak atın arkaya gitsin.